Uważane są za psy hipoalergiczne, ponieważ zamiast sierści posiadają włosy. Rosną one na długość oraz rzadziej wymagają. Mimo to wymagają systematycznego strzyżenia, a także regularnego czesania. W innym przypadku mogą porobić się kołtuny, które nie tylko wyglądają nieestetyczne, ale mogą być przyczyną problemów skórnych. Program "Zanocuj w lesie" Zasady zachowania się w lesie ; Edukacja. Las Rysia eRysia . Gry (otwiera nowe okno) Leśnoteka (otwiera nowe okno) Fotoblog (otwiera nowe okno) Słownik (otwiera nowe okno) Obiekty edukacyjne ; Oferta edukacyjna ; Drewno. Surowiec do wszystkiego ; Skąd się bierze drewno ; Zasady sprzedaży ; Polski przebój Stare myśliwskie przysłowie mówi „Chcesz wychodząc do lasu spotkać zwierza w barłogu idź najpierw do kościoła i pokłoń się Panu Bogu” Jak „Ogary poszły w las” - św. Hubert na Podlasiu 2009 | Niedziela.pl Znani i lubiani rodzice mogą ułatwić drogę do kariery i sławy. Tak było w przypadku m.in. Antoniego Królikowskiego czy Lary Gessler. Ale nie tylko. W ślady popularnych w show-biznesie rodziców poszło sporo osób. It's not just a hunting dog. Currently hound is mainly a dog-friend of his family and this adaptive feature (in fact, for all conditions) is a great opportunity for today's hound. Although nowadys hounds back to the hunting too, but it's still a small group of enthusiasts who hunt with this breed. Usually, hunters choose the Polish Hunting Dog Kategoria. : Słynne psy. Kategoria grupuje realnie istniejące psy – osobniki, które zapisały się w historii. Nie należy w niej umieszczać postaci fikcyjnych (bohaterów utworów literackich, mitów, baśni czy filmów), które są zgrupowane w kategorii fikcyjne psy . GdyOK. Ogar polski - "Ogary poszły w las" Ogar Polski – jedna z ras psów gończych, które zostały stworzone w krajach zachodnio i środkowoeuropejskich. Przypuszczalnie jej praprzodkami były psy myśliwskie, które żyły przed tysiącami lat w Azji i Afryce a w starożytności używane były do polowań w Grecji i Rzymie. Tego typu psy masowo pojawiły się e Europie zachodniej we wczesnym średniowieczu przywiezione przez powracających ze Środkowego Wschodu rycerzy krzyżowych. We Francji można było spotkać także psy gończe z klasztoru założonego przez św. Huberta w Ardenach. Tamtejsi benedyktyni, obok rozważań teologicznych, z dobrym skutkiem zajmowali się przekształcaniem i udoskonalaniem dużych psów myśliwskich. Od nich pochodzą nasze ogary. Bardzo podobne psy występują także w Anglii, pod nazwą bloodhound. Na wyspy Brytyjskie przywiózł je w XI wieku Wilhelm Zdobywca Trudno jednoznacznie określić kiedy i w jakich okolicznościach omawiane psy znalazły się na ziemiach polskich. Wiadomo, że lenno jakie Krzyżacy winni byli dawać Kazimierzowi Wielkiemu, składało się z psów, które nadawały się do łowów Później, w XVI wieku, ze Śląska sprowadzono gończe mediolańskie i toskańskie a także z Anglii tamtejsze typy gończaków Zdaniem znanego kynologa – dr Kazimierza Ściesińskiego intensywna hodowla, o silnym zaakcentowaniu użytkowości psa, doprowadziła do wykształcenia w Polsce miejscowego typu psa gończego. W dążeniach hodowlanych chodziło zwłaszcza o utrwalenie odpowiednich proporcji kończyn i grzbietu, niezbędnego umięśnienia, głębokości klatki piersiowej itd. Znacząca była kwestia „głosu” jaki wydawał pies podczas polowania. Rozróżniano bas, tenor, alt, dyszkant a także tonację: rzewną, jadowitą, klarowną i niedbałą. Niepowtarzalne wrażenie robi niosące się po lesie „granie” ogarów na ciepłym tropie zwierzyny, dźwięk trąbki sygnałówki, cichnący „gon”. To najlepiej czują i rozumieją myśliwi. Udokumentowanie rozwoju tej starej polskiej rasy jest słabe. Najstarszą pozycją piśmiennictwa kynologii łowieckiej w Polsce jest książka Jana hr. Ostroroga „Myślistwo z ogary”, wydana w 1616 roku. Choć autor opisuje tylko funkcje psa a nie jego wygląd to dzieło stanowi potwierdzenie, że psy gończe do polowań na grubą zwierzynę występowały na ziemiach polskich od dawna. Ich pogłowie było jednak znacznie zróżnicowane pod względem szczegółów budowy a także umaszczenia, które również stanowiło element dążeń hodowlanych. Przeważały psy maści czarnej podpalanej zwanej podżarą oraz czaprakowate. Różnorodność wynikała z krzyżówki dwu odmiennych typów gończych – wyżej opisanych, które pojawiły się u nas z Europy zachodniej, z psami o podobnym przeznaczeniu, pochodzącymi z Rosji, zwanymi gończe kastromskie. Wśród wielu przyczyn wspomnianego zróżnicowania (obok pochodzenia), wzrostu a także wyglądu, wymienić należy specyfikę polowań: w różnych regionach kraju, jak również ukształtowanie terenu pracy psa. Nie mniej można przyjąć, że pod koniec XIX wieku kształtuje się dzisiaj znany typ ogara polskiego. Hrabia Ostroróg uważał iż „Psów do uciechy doskonałej dosyć jest sfór dwanaście…’. Sfora to pies i suka. Tak więc receptą na doskonałe polowanie był udział w nim ponad dwudziestu ogarów. Psy w dawnej Polsce stanowiły osobny temat anegdot, sporów, rywalizacji a także widomy wyraz majętności szlachcica. Pan Cezary Żelechowski wspomina rodowody spisane w księgach gospodarskich, sięgające niejednokrotnie pięciu, sześciu pokoleń… „to trzeci pies po suce od Zebrowskiego jest, która z suki Kurowskiego się wywodzi, a ta z pary od Dzieduszyckich". Historia ogara polskiego wpisana jest w nasze dzieje narodowe: rozbiory, kolejne wojny, okupacja niemiecka – to wszystko doprowadziło do całkowitego wyniszczenia pogłowia tych psów. Jeszcze w latach trzydziestych, na Litwie występowały psy gończe podobne do ogarów, nazywane russako – polskaja gonczaja. Decyzją Rady Kynologicznej ZSRR zaniechano prowadzenia ich ksiąg rodowodowych. Jednak myśliwi nadal je hodowali, dzięki czemu pozostała szansa odtworzenia tej starej, polskiej rasy. Szczególne zasługi dla kynologii polskiej ma Pan P. Kartawik (właściciel hodowli ogara polskiego: „Z Kresów", który w 1959 roku sprowadził z Litwy trzy czaprakowe psy – Burzana, Zorkę i Czitę. To był początek restytucji rasy. Do połowy lat 1960-tych trwały prace nad opracowaniem wzorca, zatwierdzonego przez FCI. W połowie lat 1990-tych było 112 psów i 198 suk. Na tle najliczniejszych ras nie jest to dużo, jednak z całą pewnością można mówić o uratowaniu rasy od wyginięcia. Co prawda zakaz polowania z psami gończymi na zające stanowi pewne ograniczenie rozwoju hodowli, ale i tak popularność ogarów rośnie dzięki grupie zapaleńców, którzy bardzo często, zwłaszcza na międzynarodowych wystawach psów, prezentują swoich podopiecznych, w specjalnych układach chorograficznych. Sami prezenterzy ubrani są zawsze w tradycyjne stroje szlachty polskiej, kolorowe kontusze, odpowiednie pasy a także niebywale urokliwe czapki. Ogar jest bardzo miłym, spokojnym, opanowanym psem a jego ukryty temperament najlepiej ujawnia się w terenie, na polowaniu. To ogranicza nieco możliwość pełnej manifestacji jego wdzięku jako, że „klasyczne" polowanie z ogarami jest zakazane w naszym kraju. Jednak wersja psa „kanapowego", przyjaciela domu, opiekuna i obrońcy, zważywszy nieprzeciętną silę, wytrzymałość, determinację w działaniu i odwagę ogara – wskazuje na celowość zwrócenia na niego uwagi. W naszych niespokojnych czasach ten niepospolity pies swoją obecnością w domu może zapewnić znaczne poczucie bezpieczeństwa. Na dodatek jego krótka sierść (brak fruwających po całym mieszkaniu kłaków), melancholijny nieco, dający poczucie spokoju sposób bycia, wreszcie niehałaśliwości sprawiają, że miło z nim mieszkać pod jednym dachem. Mity o ogromnym zapotrzebowaniu na niemalże kilkadziesiąt kilometrów codziennego spaceru, to bzdury. Ogar – jak każdy pies – potrzebuje codziennej porcji ruchu, godzinnego spaceru, oderwania się od reżimu codzienności, obwąchania nowych terenów, zauważenia, że są drzewa, ławki i kwiatki... Te wspólnie spędzone chwile, są cudownym panaceum na wszelkie stresy, napięcia i przykrości jakie spotykają nas w ciągu dnia. Może więc ta polska, stara rasa uzdrowi nieco siedzących przed telewizorami Polaków? Ogólne wrażenie i wygląd ogara polskiego: średniej wielkości pies, muskularny, raczej ciężkiej budowy, bardziej wytrzymały niż szybki, sylwetka prostokątna.. Wzrost: psy 56 – 65cm; suka 53 – 60cm. Waga: psy 25 - 32kg; suki 20 – 25kg. Maść i szata: gładka, krótka sierść na głowie, kufie, uszach i nogach, na pozostałych częściach ciała średniej długości, twarda; nieco dłuższa na pośladkach, karku i spodzie ogona. Pod włosami okrywowymi występuje miękki podszerstek. Ciemny lub szary kolor, w kształcie czapraka okrywa grzbiet, kark zachodząc na tył głowy, boki tułowia i wierzch ogona. Żółte podpalanie o różnym wysyceniu barwy aż do najbardziej cenionej rdzawo cynamonowej. Dopuszczalne są białe znaczenia. (strzałka na głowie, piersi, koniec ogona). Głowa: mózgowioczaszka bardzo głęboka, łukowato sklepiona, silny guz potyliczny, długość mózgoczaszki jest równa długości kufy. Jan Borzymowski WORTAl zdjęcia dzięki uprzejmości: Wiosna przyszła do nas wielkimi krokami. Pojawiło się słonko i cieplejsze dni. Udało się wyrwać chwilunię na to by spędzić czas aktywnie z czterołapami na łonie natury. Jak zwykle padło na leśne ścieżki. Wydawać by się mogło, że tam najciszej i najspokojniej. Oj niestety nie. W weekendy leśne szlaki są przepełnione, ale my już dobrze wiemy gdzie iść by ominąć wycieczki rodzinne, które na ogół nie przepadają za stadem psów. Chodzimy w miejsca mało uczęszczane bo wtedy wszystkim łatwiej. Psy mogą swobodnie zająć się sobą, a ludzie nie są straszeni widokiem grasujących labradorów. Spacery ze stadem przez las są doznaniem bezcennym. Jak zwykle najcenniejsza jest możliwość obserwacji zachowań zwierząt w grupie i ich analizy, co zresztą zawsze czynię aż do przesady zdawać by się mogło. Najpiękniejsze jest psie odgapialstwo - jeden coś zrobi, zaraz zrobi to drugi i trzeci by nie być gorszym. Psy uczą się od siebie na wzajem poprzez obserwacje i "małpowanie". Ma to swoje plusy i minusy. Z jednej strony łatwiej się wychowuje szczeniaka w towarzystwie dorosłego psa, aczkolwiek zdarzają się też wpadki takie jak choćby odgapianie nie tylko pożądanych zachowań, ale i niestety wspólne demolowanie. Stado wszystko robi razem i to jest piękne, uwielbiam przyglądać się wzajemnym interakcjom różnych psów. Często opiekunowie psów boją się spotkań z innymi czworonogami. Boją się tego jak się ich pies zachowa, czy będą potrafili okiełznać temperament i odpowiednio zareagować. Statystycznie ich obawy prowadzą do problemów w stadzie, gdyż zupełnie niepotrzebnie często ingerujemy w psie działania. Zrównoważone psy doskonale się ze sobą dogadają i nie ma potrzeby im przeszkadzać w rozmowach. Natura wiedziała co robi i wyposażyła je w systemy dzięki, którym doskonale wiedzą jak sobie poradzić. Jednakże nie potrafimy rozpoznać sygnałów wysyłanych przez zwierzęta i reagujemy nerwowo podczas psich spotkań. Labradory poszły w las .... Spacer okazał się wspaniałą szansą na psie SPA. Cała trójka jak jeden mąż wskoczyła do błotnego stawiku i ochoczo się w nim kąpała. Tym samym cała trójeczka była ogromnie z siebie zadowolona. Te krótkie chwile z filmiku pięknie pokazują prawdziwe oblicze labrador retrievera. Pragnę głośno i wyraźnie podkreślić, że pies brudny to pies szczęśliwy zwłaszcza jeżeli chodzi o labradora! Największą radością w życiu jest kąpanie się zarówno w wodzie jak i błocie. Także wszystkim tym, którzy wciąż wierzą iż labrador jest psem rodzinnym przeznaczonym do leżenia na kanapie pragnę powiedzieć, że to mit. Rzeczywistość jest inna niż american dream i wizerunek labrador retrivera w amerykańskich filmach. I tak też nasza trójeczka czekoladowo - czarna spędziła popołudnie w darmowym SPA. Po czym ostatecznie w domu udały się na spoczynek tak iż mogliśmy zapomnieć o ich istnieniu. Przemierzając ścieżki leśne wracając już w stronę samochodu nasze psy wyglądały mało efektownie ( jak dla innych), a my mało "czysto". Cóż brudny pies to brudny właściciel. Niestety albo i stety zależy jak na to patrzeć. Niemniej jednak zdecydowana część spacerowiczów zerkała z sporym zdziwieniem widząc błotne psy i wcale niemniej błotne trzy kobiety ..... foto: Adya/ Zanim nasze wystawowe championy doczekają się potomstwa, a słodkie maluchy ujrzą światło dzienne, musimy pomyśleć o dopełnieniu co najmniej kilku formalności. Zdobycie odpowiednich uprawnień i dokładne przemyślenie krycia to tylko wierzchołek góry lodowej – równie ważne jest wybranie odpowiedniego przydomka hodowlanego, czyli “nazwiska”, które nosić będą wszystkie szczenięta urodzone w naszej hodowli. Dlaczego przydomek hodowlany jest tak ważny? Bo w świecie kynologicznym jest naszą wizytówką i znakiem rozpoznawczym. Pojawiać się będzie wszędzie tam, gdzie pojawią się nasze psy – na krajowych i międzynarodowych wystawach, na wyścigach, zawodach i w rankingach. Stanie się spójną częścią naszego wizerunku, a podawany z ust do ust pozwoli stworzyć swego rodzaju markę. Jeśli więc poważnie myślimy nie tylko o udziale w wystawach, ale także na prowadzeniu odpowiednio przemyślanej i zaplanowanej hodowli, na wybór odpowiedniego przydomka warto poświęcić nieco więcej czasu niż przysłowiowy kwadrans. Słowa mają moc Są miłośnicy psów,do których nazwa ich hodowli przychodzi sama – to słowo, nazwa miejscowości, jakiś obcojęzyczny lub rodzimy wyraz, coś co określa ich psy lub cecha, która będzie przez nich pożądana u przyszłych pokoleń czworonogów. Zdarzają się nazwy hodowli pochodzące od nazw łacińskich, od przysłów, ulubionych cytatów, a nawet wierszy. Wszystko przez wiarę w to, że nazwy – podobnie jak ludzkie imiona – niosą w sobie coś wyjątkowego, symbolikę głębsze przesłanie, które rzutować będzie na dalsze losy hodowli. Na czym bazować, jeśli jednak nie mamy takiego wyjątkowego wyrazu czy sformułowania, które w naszej głowie równoznaczne jest z nazwą przyszłej hodowli? Na przykład na: wyglądzie i cechach budowy ciała charakterystycznych dla danej rasy (np. jamniki “Z gangu długich” czy grzywacze chińskie “Z gangu łysych”) charakterze hodowanych psów (np. border collie “Energizer” czy jamniki szorstkowłose “Herbu Kopidołek) pochodzeniu rasy, czyli nawiązaniu do pierwotnego obszaru, na jakim rasa została stworzona (np. briardy “Z krainy mgieł” czy syberian husky “Eskimoski domek”) nazwie rasy, która często sama odnosi się do pochodzenia czy najpopularniejszych miejsc występowania danych psów (np. charty rosyjskie borzoi “Chluba carewny”) charakterystycznych obszarach, w których dana rasa jest wykorzystywana (np. ogary “Poszły w las”) ukształtowaniu terenu czy cechach charakterystycznych miejsca, w którym znajduje się hodowla (np. airedale terriery “Sfora Znad Jeziora”) nazwisku czy imieniu właściciela (np. whippety “Lazarus” hodowane przez Katarzynę i Wojciecha Lazar, czechosłowackie wilczaki “z Peronówki” hodowlane przez Małgorzatę Peron czy owczarki niemieckie “od Szalonej Wandy” hodowane przez Wandę i Jacka Zarębę) własnych skojarzeniach lub po prostu grze słów (np. grzywacze chińskie “Nadobnisie i Koczkodany”, boksery z hodowli “Jedna na milion” czy “Pogromca ringu”) Ostatnia prosta Kiedy już wszystko dokładnie przemyślimy i wymyślimy wymarzony przydomek, czekają nas jeszcze sprawy “urzędowe”, czyli rejestracja przydomka w wybranym oddziale Związku Kynologicznego. Do 2006 roku wszystkie przydomki hodowlane były akceptowane i rejestrowane przez Zarząd Główny ZKwP. Później sprawdzanie, wydawanie opinii oraz rejestrowanie przeszło pod kuratelę FCI – Międzynarodowej Federacji Kynologicznej, która zrzesza hodowców i wystawców z całego świata. To właśnie do FCI trafi wypełniony przez nas wniosek, na którym znajdą się podstawowe informacje o nas (dane teleadresowe), dane rasy, dla której przydomek chcemy stworzyć oraz miejsce na kilka propozycji nazw, które wymyślamy. Lepiej wpisać ich więcej, bo czasem zdarza się, że FCI odrzuci nasz wniosek – nie wybierze propozycji z numerem 1, czyli tej najbardziej pożądanej, a w najgorszym przypadku nie wybierze żadnej kolejnej z listy. Dzieje się tak najczęściej ze względu na podobieństwo do już istniejącej hodowli lub problematyczne podejście do polskich znaków (ą,ę,ź,ć,ś,ó). Dlatego zanim prześlemy wypełniony wniosek warto zweryfikować, czy nasza wyśniona nazwa nie figuruje już w spisach FCI – można to sprawdzić na stronie Wykaz ten jest stale aktualizowany – czas naniesienia nowych hodowli to ok. 7 dni, a sam czas oczekiwania na zarejestrowanie przydomka to ok. 90 dni. Mile widziane są takie przydomki, z wypowiedzeniem których problemu nie będzie miał obcokrajowiec. Wybierając przydomek powinniśmy myśleć perspektywicznie – nasze psy mogą przecież z powodzeniem startować na zagranicznych wystawach lub trafić do zagranicznych domów. Dobrze również brać pod uwagę to, że przydomek przypisywany jest do osoby, nie do rasy, jeśli więc zmienimy preferencje i zamiast dogów zaczniemy hodować ratlerki, jedne i drugie będą nosić to samo “nazwisko”. Dobrze również przećwiczyć brzmienie przydomka z ewentualnymi psimi imionami i zaznaczyć, czy będzie on pisany przed czy po nich. Zarówno FCI jak ZKwP dopuszczają obie opcje, co łatwo zauważyć np. w zapisach katalogów wystawowych: imiona psów, pisane zawsze w całości wielkimi literami znajdują się raz przed, a raz po zapisanej w tradycyjny sposób nazwie hodowli. * * * * * Hodowla Poszły w Las/FCI jest tuż po zimowym miocie K i nie posiada i nie spodziewa się w najbliższej przyszłości ogarcząt na zainteresowanych rasą proszę o przeczytanie moich artykułów zamieszczonych na stronie mojej hodowli. Z ogarzym pozdrowieniemhodowczyni Beata Bleja (luty 2021) ********************ZAPRASZAMY! ******************** UWAGA:hodowla Poszły w Las FCI informuje, że od marca 2018r. decyzją Zarządu Głównego ZKwP, przydomek oraz Know How hodowli jest znowu moją wyłączną własnością i dotyczy wyłącznie miotów warszawskich. Beata Bleja lipiec 2018r Widzę i odczuwam, że w moim życiu zaczęły się powtórki. Znowu taka sama wiosna, znowu piękne dziewczęta na ulicach, znowu zacznę chodzić na dłuższe spacery do rezerwatu bażanta wielkiego i na kopce. Ale na wyjazd do Egiptu, czy jakiegoś innego ciepłego kraju, na pewno nie dam się Katarzynie namówić. Nie chce mi się tam lecieć, z poza tym to też byłaby myślą o pisaniu powieści kupiłem zeszyt dwustukartkowy A-4, nowe pióro i czarny atrament. Mam pewien zamysł co do książki. Nie wiem, czy jestem w stanie zrealizować ów pomysł. Wcześniej chciałem po prostu opisać swoje życie, lecz doszedłem do wniosku, że to byłaby kolejna nudna powieść o Polaku, który nic wielkiego nie zrobił, nie przeżył nic wyjątkowego, który nie jest nazbyt mądry. To byłby zapis nieudanego życia, frustracji, kompleksów. Jeszcze jedna historia o nieudaczniku, coś w rodzaju "Dzień świra".Od pewnego czasu, jeśli chodzi o powieść, myślę o napisaniu książki o Jezusie Chrystusie, który w 2010 roku pojawia się w Krakowie. Nie wiadomo, czy to sam Chrystus, ale jest podobny do postaci z całunu turyńskiego i zachowuje się jak Chrystus, naucza, uzdrawia, czyni cuda. Trzeba przyznać ( sam sobie to przyznaję) ambicji mi nie siedziałem nad zeszytem. Szukałem w głowie pierwszego zdania powieści, takiego zdania, które zaintrygowałoby czytającego i mnie samemu dałoby podnietę do pisania kolejnych zdań. I wiecie, co napisałem? To: OGARY POSZŁY W LAS. Tak, to pierwsze zdanie z powieści: "Popioły" Stefana Żeromskiego (chyba pamięć mnie nie myli?). Jaki związek mają ogary z Chrystusem? Żadnego związku, ja przynajmniej takiego nie teraz siedzą te OGARY we mnie. Piękna, prosta fraza. Co chwila powtarzam: OGARY POSZŁY W LAS. I widzę i słyszę te psy gończe, za nimi widzę jeźdźców na koniach. Napisać coś podobnie krótkiego, a tak mocno działającego na wyobraźnię!Później napisałem: CHRYSTUS USIADŁ NA ŁAWCE NA PLANTACH. NIE ZAUWAŻYŁ, ŻE ŁAWKA JEST ŚWIEŻO POMALOWANA. Nie mam pewności, ale zdaje się, że jest coś intrygującego w tych dwu zdaniach. Przynajmniej da się rozwinąć jakąś akcję, bo na przykład, ktoś zwróci uwagę, że Chrystus jest ubrudzony farbą, albo będzie się śmiał, że się ubrudził farbą. Wówczas Chrystus będzie musiał kupić spodnie i pójdzie do jakiejś galerii handlowej. Z moich doświadczeń kupowania spodni pamiętam, że wszystkie miały albo za długie nogawki, albo za krótkie. W wypadku Chrystusa też musiałoby tak być, przecież nie uczyni cudu i nie sprawi, że nogawki będą w sam raz, bo to nie w Jego stylu.

psy które poszły w las